Mal Du Depart (Ιδανικός κι Aνάξιος Eραστής )
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
I'll always be an idealistic and unworthy lover
Of distant voyages and azure seas,
And I'll die on a night, like other nights,
Without crossing the hazy-lined horizons.
For Madras, Singapour, Algiers and Sfax
Like always ships will set off proud,
And I, in an office bent over maritime charts,
Will enter sums into thick accounts.
I’ll stop going on about distant trips
My friends will finally think I have forgotten,
And my mother, thrilled, will tell whoever asks
“'twas a youngster's dream, that's now passed.”
But one night my self will tower in front of me
And, like a hanging judge, demand that I explain,
And my unworthy wavering hand will take up arms,
Aim, and unafraid strike the one to blame.
And I, who longed one day to lie at rest
In some sea deep in the far-away Indies,
I’ll have a common and pitiable death
And a procession like every man's funeral.
gstratig © 16.10.2011