Doze
Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μας. Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό... Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ Δώδεκα Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μας Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω... Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ Δώδεκα		Doze e nem mesmo um telefonema o número da solidão bate e aumenta a distância para nós. Doze e nem mesmo um telefonema dentro de minha cabeça a lacuna insuportável você parece como um sonho que vai muito ... E bate o telefone com estrangulando uma queixa Nunca entendo o que você gasta embora tenha se tornado a minha ansiedade Montanha Doze anos, minha esperança foi enforcado em um telefone estava morto e meu coração chora Eu te amo doze Doze e nem mesmo um telefonema número e bati com a solidão e aumenta a distância para nós Doze e nem mesmo um telefonema não suportar o sofrimento que e como tudo o que eu quero te dizer ... Mas ela bate o telefone com estrangulando uma queixa que nunca entende nunca o que passa em mim e se tornou a agonia em uma montanha Doze anose minha esperança foi enforcada em um telefone que ficou morto e meu coração chora Eu te amo doze
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 16.10.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info