Spider
Πιασμένος σε παγίδα κι έχουν περάσει χρόνια
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...
Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φως που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ’ ανταμώνει
και με λιώνει.
Ξεπούλησα το νού μου κορόϊδο του εαυτού μου
αράχνη σ’ ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τα `χω χάσει δε σ’ έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.
Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φως που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ’ ανταμώνει
και με λιώνει.
Caught in a trap - and the years have passed -
I return to your door every morning.
I get sick at the thought of you, I stand, I gasp,
I remember when I first saw you...
Nobody lives here,
only the trees have remained the same
and the empty streets with garbage.
Nobody lives here,
hard is the light that dawns,
it finds me like a drunk
and it melts me.
I have betrayed my mind - a fool of myself -
a spider in a void sky
I think that I have lost my mind, I haven't got over you
I'm looking at your bell: empty.
Nobody lives here,
only the trees have remained the same
and the empty streets with garbage.
Nobody lives here,
hard is the light that dawns,
it finds me like a drunk
and it melts me.
MariaSB © 16.10.2011