Finalmente

Μοιάζεις με πλοίο κι άρχισες να βάζεις
Νερά μεσ’ στο παλιό σκαρί σου
Κι αργοβουλιάζει το κορμί σου
Μοιάζουν τα λόγια του να σε πειράζουν
που πάντοτε εσένα βγάζουν για ό,τι γίνεται ένοχη

Άκουσε με είν’ αμαρτία
Έτσι όπως σου φέρεται
μην του δίνεις τόση αξία
Το εκμεταλλεύεται

Κι επιτέλους πάψε ν’ αυτοτιμωρείσαι
που δεν μπόρεσες να είσαι αυτό που ήθελε
μην ξεχνάς πολύ καλύτερή του είσαι
πάψε πια ν’ απολογείσαι για ό,τι γίνεται

Κι επιτέλους πίστεψε στον εαυτό σου
Άκου με για το καλό σου ζήσε όπως θες
Θα βρεθεί άλλος ν’ αγαπάει αυτό που είσαι
Πάψε πια να προσποιείσαι πως για όλα φταις

Μοιάζεις μ’ ένα φαντάρο που διστάζει
και τη στολή του που φοράει
Ντροπιάζει αφού δεν πολεμάει
Μοιάζουν φαρμάκι αυτά που λέει να στάζουν
Και να σου δηλητηριάζουν το είναι σου και την ψυχή

Άκουσέ με...


Parece que dentro de um velho navio
e se funde em seu corpo
parece as suas palavras inoportunas
que sempre para te culpam

me escute é teu pecado
assim que te traz
não dê tanto valor
é explorador

e no fim para de se punir
que não podes a assim querer
não esqueça muito melhor a ser
escute de novo para defender

e finalmente acredite em ti mesmo
escute para bem viver
você irá encontrar outro que ame assim como você é
Pare de se punir

parece um soldado que vacila
e o uniforme que usa
e se envergonha quando não luta
o que parece veneno que goteja
e que envenena na sua alma

escuta-me

Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 19.10.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info