The thorn
Πρωινά λαχανιασμένα
rendez vous ματαιωμένα
δρόμο παίρνεις δρόμο αφήνω
κόμπο δένεις κόμπο λύνω
στην ηλιοφεγγιά σε φτάνω
στην αστροφεγγιά σε χάνω
Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα
ίσως ποτέ του δε θα μάθει
τι δρόμο ανοίγει ένα ψέμα
τι μέλι κρύβει το αγκάθι
Στου Απρίλη τις ταράτσες
ονειροπαρμένες φάτσες
σκάβουν στη σιωπή λαγούμι
με τσιγάρο και με ρούμι
σαν φαντάροι απολυμένοι
που κανείς δε περιμένει
Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα
ίσως ποτέ του δε θα μάθει
τι δρόμο ανοίγει ένα βλέμμα
τι μέλι κρύβει το αγκάθι
Μόρτισσα καραμελάτη
τσακιστή και μυρωδάτη
με κερνάει σαν νυχτώνει
του έρωτά της το αφιόνι
κρύβει η νύχτα το μαχαίρι
και μας παίρνει απ’ το χέρι
Breathless mornings
cancelled dates
you get on the roads, I get out of the roads
you tie a knot, I untie a knot
I catch you in the suns glare
I lose you in the starlight
Whoever wears the sorrow as a crown
may never learn
what new road a lie opens
what honey is hidden behind a thorn
On April’s terraces
dreamy faces
dig a tunnel into silence
with cigarettes and rum
like dismissed soldiers
which nobody waits
Whoever wears the sorrow as a crown
may never learn
what new road a lie opens
what honey is hidden behind a thorn
“Mortissa karamelati
crushed and fragrant” [refers to a woman of the streets, but probably not a hooker]
treats me as day turns to night
her love’s opium.
The night hides the knife
and takes us by the hand
ttoppouzokypraios © 19.10.2011