Souvenir
Ήρθες στο παράθυρό μου
κι έγειρα το πρόσωπό μου
την ανάσα μου να δεις.
Κίτρινα του δρόμου φώτα
και φεγγίσανε τα χνώτα
με τα λόγια της σιωπής.
Σκάλισε το δάχτυλο μου
το βαθύ αναστεναγμό μου
με το σχήμα της καρδιάς
κι ένα ιδρωμένο βέλος
έγραψε αρχή και τέλος
μιας παράξενης βραδιάς.
Μόνο εσύ μου έχεις μείνει
Μα κι εσύ αν θέλει η μνήμη
έρχεσαι να θυμηθώ.
Κι η ανάμνηση ετούτη,
ένα άδειο σπιρτοκούτι,
δεν μ’ αφήνει να καώ.
Ήρθες στο παράθυρό μου
κι έκρυψα το λυτρωμό μου
σ’ ένα βλέμμα στο κενό.
Νύχτωσε νωρίς κι απόψε.
Δες τα μάτια μου και νιώσε,
νιώθω σαν μηδενικό.
Μέτρησα στα δάχτυλα μου,
πόσοι έμειναν κοντά μου
όταν τόθελα εγώ.
Στα εννιά που περισσέψαν,
όνειρα μετρώ που κλέψαν
όσοι φύγαν από δω.
Tu es venu à ma fenêtre
Et j’ai penché mon visage
Pour que tu sentes mon souffle.
Lumières jaunes de la route
Où les soupirs devenaient diaphanes
Avec les mots du silence.
Mon doigt sculptait
Mon inspiration profonde
En forme de cœur
Et une flèche moite
Ecrivait le commencement et la fin
D’une étrange soirée..
Toi seul m’est resté
Mais si la mémoire te veut aussi
Tu viens pour que je me souvienne.
Et ce souvenir,
N’est qu’une boîte d’allumettes vide
Qui ne me laisse pas brûler.
Tu es venu à ma fenêtre
Et j’ai caché mon salut
Dans un regard perdu dans le vague.
La nuit est tombée tôt ce soir.
Regarde mes yeux et comprends,
Que je me sens nul.
J’ai compté sur mes doigts
Combien restaient auprès de moi
Quand moi je le voulais.
Parmi les neuf qui sont restés,
Je compte ceux qui ont volé des rêves
Ceux qui sont partis hors de ma vue.
Elpida06 © 20.10.2011