Anna (Alexandrou)
Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
Για να μην τύχει και προσέξεις
Πόσο διστάζω να σε αγγίξω
Σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
Διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στη τσέπη
Γιατί το ξέρει
Πως τόσο φως δε θα το αντέξει
Είχα πάντα έτοιμο
Ένα μικρό μπουκάλι πού’ριχνα στη θάλασσα
Βόρειο πλάτος – αλλάζει κάθε μέρα
Μεσημβρινός – αλλάξει κάθε νύχτα
Στίγμα – οι χειροπέδες μου
Δεν το’ριξα ποτέ
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχε
Όσο υπάρχεις
Ταξιδεύω
Θα σε βρω
Όπου πατάς
Πέφτουν πράσινα φύλλα
Ίσως και να’ναι πρόφαση
Όπως προφασίζουμε τα φύλλα
Κι έχω κατά νου μου το νερό
Όπως μιλάω για γεράνια
Και βλέπω εκεί που αγγίξανε
Τα χείλη σου το φως
Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά
Μια υπόγεια σήραγγα
Μ’ένα σουγιά μ’ένα πιρούνι με τα νύχια
Σκάβαμε τις πέτρες
Ξέροντας πως θα φτάσουμε το πολύ ως τη θάλασσα
Κι όμως μας ήταν ανάγκη
να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε
μου ήτανε ανάγκη
να βλέπω πως κοντεύω πόντο – πόντο
να σε φτάσω
Mi ostino a parlare di linee piani e pietre
Perché non ti capiti di accorgerti
Quanto io esiti a sfiorarti
Come il condannato che nella notte sta
Dubbioso se intascare il foglio di scarcerazione
Perché lo sa
Di non sopportare tutta quella luce
Tenevo sempre pronta
Una bottiglietta da buttare in mare
Latitudine nord - cambia ogni giorno
Il meridiano - si sposta ogni giorno
Il punto - le mie manette
Non l'ho mai buttata
E' come se tu esistessi da sempre
Così come esisti
Io viaggio
Ti troverò
Là dove posi il piede
Cadono foglie verdi
Chissà che non sia un pretesto
Come a pretesto prendo le foglie
E mi si pianta in mente l'acqua
Appena parlo di gerani
E vedo il punto in cui le tue labbra
Toccarono la luce
Scavavamo di notte di nascosto
Un passaggio sotto terra
Con un temperino con una forchetta con le unghie
Scavavamo le pietre
Sapendo che al massimo saremmo giunti al mare
E tuttavia per noi era necessario
Vedere vivere le nostre mani
Per me era necessario
Vedere che un centimetro alla volta
Io ti stavo raggiungendo
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 22.10.2011