E novamente criança
Ήμασταν ακίνητα και αμίλητα αγάλματα, ήμασταν αγέλαστα, χάνει όποιος γελά. Γέλασες και κέρδισα κι έτσι μες στα χείλη σου έζησα, γέλαγες και κέρδιζα, σ’ έχασα μετά… Κι αν μεγάλωσα κι αν με τη ζωή μου μάλωσα αν ερχόσουνα, μες στα δυο σου μάτια θ’ άλλαζα θα γινόμουνα και πάλι παιδί, και πάλι παιδί. Ήμασταν ακίνητοι απ’ το χρόνο ασυγκίνητοι, ήμασταν αμίλητοι, χάσαμε κι οι δυο… Κι αν μεγάλωσα κι αν με τη ζωή μου μάλωσα αν ερχόσουνα, μες στα δυο σου μάτια θ’ άλλαζα θα γινόμουνα και πάλι παιδί, και πάλι παιδί, και πάλι παιδί. Κι αν μεγάλωσα κι αν με τη ζωή μου μάλωσα αν ερχόσουνα, μες στα δυο σου μάτια θ’ άλλαζα θα γινόμουνα και πάλι παιδί… Κι αν μεγάλωσα κι αν με τη ζωή μου μάλωσα αν ερχόσουνα, μες στα δυο σου μάτια θ’ άλλαζα θα γινόμουνα και πάλι παιδί, και πάλι παιδί, και πάλι παιδί.		Éramos duas estátuas imóveis, silenciosas estávamos tristes, a fazer alguém rir , Sorrisos e ganhos e assim dentro de seus lábios sorrias e ganhavas e te perdia depois… E assim envelhecia e assim a minha vida litigava se você viesse dentro de seus olhos poderia mudar. Iria me tornar novamente, novamente uma criança Éramos imobilizados pelo tempo éramos invencíveis, e tudo nós dois perdemos. E se envelhecia e se a minha vida litigava se você vencesse dentro de seus dois olhos mudariam a me tornar novamente uma criança E se envelhecia e se a minha vida litigava se você vencesse dentro de seus dois olhos mudariam a me tornar novamente uma criança E se envelhecia e se a minha vida litigava se você vencesse dentro de seus dois olhos mudariam a me tornar novamente uma criança
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 22.10.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info