Il mare (Seferis)
Η θάλασσα, πώς έγινε έτσι η θάλασσα;
Άργησα χρόνια στα βουνά
με τύφλωσαν οι πυγολαμπίδες
Τώρα σε τούτο τ’ ακρογιάλι περιμένω
ν’ αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία
Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα
Ένα δελφίνι την έσκισε μια φορά
κι ακόμη μια φορά
η άκρη του φτερού ενός γλάρου
Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα
όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα
κι ακόμη σαν ήμουν παλληκάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο Θαλασσινός Γέρος:
"Εγώ είμαι ο τόπος σου
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις"
Il mare, come divenne così il mare?
Indugiai per anni sui monti
mi accecarono le lucciole
ora su questa sponda attendo
che getti l'ancora un uomo
una zattera, un relitto.
Ma può guastarsi il mare?
Un delfino una volta lo solcò
e una volta ancora
l'estremità dell'ala di un gabbiano.
E dolce tuttavia era l'onda
quando bambino mi tuffavo e nuotavo
e ancora quando ragazzo audace
mentre tra i ciottoli trovavo schemi
cercando ritmi
mi parlava il Vecchio Marino:
"Io sarò il tuo luogo
non sono nessuno forse
ma posso diventare quello che vuoi".
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 25.10.2011