Under the eaves
Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.
Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.
Χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.
Whatever has remained from you now
In a photo of the moment
It’s that which the lips don’t dare (to say)
In that landscape of the rain.
Everything tells me that you have already left
Even if the journey’s unconcern glows.
You, wherever you’ll go, in whichever travel,
You will get off at the wrong station.
Years after and under the eaves
I found you coming so that you don’t get wet
Your grey eyes (were) the rain itself,
But anything, as always, you won’t say.
Only I ask without hope (of getting an answer)
Where you are staying, where you are sleeping and how you are living,
And you who know all that the storm knows
You don’t have something to tell me.
angelxirina © 05.11.2011