The Catalans
Στην εκκλησιά κι απ’ έξω στης Ρεντίνας το κανάλι
με πιάσανε αμέτρητοι φαντάροι Κατελάνοι
δέντρο ψηλό διαλέξαν και μου κρέμασαν τη γλώσσα
στήσαν φωτιά κι ολόγυρα στη ζεστασιά ξαπλώσαν
Άγιε Μηνά το άγιο σου το λείψανο με σκέπη
σου τάζω εγώ σαράντα οκάδες βλάχικο κασέρι
για τους φτωχούς το γούμενο και την κερά Τασία
που κατοικούν την άγια τιμημένη σου εκκλησία
Πού ειν’ ο Μηνάς και πού οι μαύροι φίλοι μου χαθήκαν
είδαν στρατό μαζέψαν τις γυναίκες και κρυφτήκαν
άιντε παιδιά κι αν λείψω τώρα φόβος μη σας πιάνει
κάντε καρδιά, δε θα `ναι πάντα εδώ οι Κατελάνοι
By the church and near the canal of Rendina,
countless Catalan soldiers took me prisoner.
A tall tree they chose, and they strung up my tongue,
they lit a fire, and all around in the warmth lay down.
Holy Minas, may your holy relic protect me,
I promise you forty okades of Vlachian cheese,
for the poor, for the abbot and for mistress Tasia,
who live in your holy revered church.
Where is he, Minas, and where have my luckless friends gone?
They saw an army, gathered the women
and went into hiding.
Come on boys, even if I'm missing now, don't be afraid,
keep heart, the Catalans will not be here forever.
Geeske © 08.06.2005