Ով ազատ էր և գեղեցիկ
Οι φίλοι που ’χω χάσει και δεν κυκλοφορούν
ουρανούς παλιούς φορούν και στο περιθώριο ζουν.
Πληρώσαν τα όνειρά τους και πάντα μετρητοίς
τους πληρώσαμε κι εμείς για να μείνουν αφανείς.
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές,
μες στα τείχη που ’χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές.
Εγώ δεν είχα τύχη να ζήσω μαγικά,
με δυο ψίχουλα πικρά ζούσα χρόνια στη σκιά.
Γυρνούσα διψασμένος και βράδιαζε νωρίς
και σταγόνες της βροχής είν’ αυτά που θα μου πεις.
Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές,
μες στα τείχη που ’χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές.
Ընկերներս, որոնց կորցրի, այլևս չկան իմ կողքին,
Նայում են հին երկինքներին, ապրում՝ կյանքի սահմանին։
Եվ գնեցին կանխիկ կյանքով երազները, որ տեսան,
Վճարեցինք մենք էլ իրենց, որ մեր աչքին չերևան։
Ով ազատ էր և գեղեցիկ, բնակվում է մի բանտում,
Իր իսկ ձեռքով կոկիկ շարած չորս պատերի արանքում՝
Վերապրելով անցած կյանքի բարձր պահերն երազում։
Ես երբեք էլ բախտ չունեցա հրաշքներով լի կյանքի,
Տարիներս անցան ստվերում՝ կարոտ եղա փշրանքի։
Ծարավ սիրտս՝ դեսուդեն, մութն ընկավ դատարկ կյանքիս,
Խոսքերը քո կաթիլ-կաթիլ անձրևում են բաց գլխիս…
Ով ազատ էր և գեղեցիկ, բնակվում է մի բանտում,
Իր իսկ ձեռքով կոկիկ շարած չորս պատերի արանքում՝
Վերապրելով անցած կյանքի բարձր պահերն երազում։
Vazgen Ghazaryan, Vazgen Ghazaryan © 07.01.2012