Ուրվականները
Όλη νύχτα κι ούτε δυο γραμμές δεν έγραψα
πήρα το χαρτί και στη φωτιά το πέταξα
κι όπως κοιτούσα τη φλόγα σε θυμήθηκα
πήγα κι εγώ μες στη φωτιά και ρίχτηκα
Πέρασα πολλά μικρό μου μα δε λύγισα
έφτασα στον κάτω κόσμο κι όμως γύρισα
όμως μακριά σου σωθήκανε τα θαύματα
κι είναι κλειστά πια πίσω τα περάσματα
Όσο κι αν πάθεις δε θα το μάθεις
να μη χτυπάς καρδιά μου σαν τρελή
κι απ’ τα φαντάσματα κάθε σου αγάπης
να τυραννιέσαι πάντα απ’ την αρχή
Έφυγα να ζήσω βαθιά στην έρημο
χτίζω γύρω απ’ την καρδιά μου τοίχο πέτρινο
μα τον καημό σου πάλι μέσα μου έχτισα
νόμιζα ο δόλιος πως τα μάγια σου έλυσα
Όσο κι αν πάθεις δε θα το μάθεις
να μη χτυπάς καρδιά μου σαν τρελή
κι απ’ τα φαντάσματα κάθε σου αγάπης
να τυραννιέσαι πάντα απ’ την αρχή
Գիշերն ամբողջ երկու տառ իսկ չգրեցի,
Թուղթը վերցրի ու խարույկին հանձնեցի,
Եվ նայելով կրակներին՝ ես հիշեցի քո մասին,
Վեր կենալով՝ մոտ գնացի ու տրվեցի կրակին։
Անցա հազար ճանապարհով՝ չընկրկեցի,
Անդրաշխարհի դուռը հասա, վեր քայլեցի,
Բայց երբ քեզնից շատ հեռացա, դյութանքներդ թափվեցին,
Եվ ետդարձի ուղիները մեկընդմիշտ ինձ փակվեցին։
Տանջվես անգամ, դու չես փոխվի
Սիրտս՝ խելագար չի տրոփի,
Ինչ է՝ անցյալ բյուր սերերիդ ստվերներից,
Ինչպես հնում, տառապի։
Ես թողեցի ու հեռացա խոր անապատ՝
Բարձրացնելով սրտիս բոլորն անանց մի պատ,
Բայց կարոտս, քեզ հիշելիս, խոր թաքցրեցի իմ ներսում՝
Սին կարծելով, թե հաղթեցի հմայանքիդ դեմ կռվում։
Տանջվես անգամ, դու չես փոխվի
Սիրտս՝ խելագար չի տրոփի,
Ինչ է՝ անցյալ բյուր սերերիդ ստվերներից,
Ինչպես հնում, տառապի։
Vazgen Ghazaryan, Vazgen Ghazaryan © 07.01.2012