Երբ հանգչում ես արծաթի
Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να `χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα
Αν σε απάτησε και σε τραυμάτισε
ο έρωτας που φωτίζει τα μάτια σου
τα πανάκριβα παλάτια σου
Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει
και τ’ όνειρό σου το παλιό
θα ζωντανέψει
Երբ հանգչում ես եթերի, արծաթի,
Եվ նվաղում կյանքիդ ուղում, մենավոր սևաչվի,
Տխրում եմ ես՝ տրտում, թախծում տարիներդ քաղցրաբույր ու դեռատի:
Թե լուսարար կիրքն աչերիդ՝ տաճարներիդ ցանկալի,
Գայթակղել է երբևէ քեզ... վիրավոր... հեզ...
Սերս պիտի բուժի խոցված երազներդ լույս օրերի,
Որ եղել են երբևէ...
Vazgen Ghazaryan, Vazgen Ghazaryan © 07.01.2012