Odlazim
Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνει φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
παίρνω όρκο να τελειώσει πια
ό, τι τελειώνει.
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από κει
που ήμουνα ξένος.
Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.
Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.
Malo sam pogurao noć
planula je i svanulo je
poslednji put se osvrnuo
i zakleo da ću staviti tačku
na ono čemu je kraj..
U zoru ulazim u voz
da bi me zatekao na drugom mestu
ovaj dan što dolazi
da me spasi odande
gde sam bio kao stranac
Odlazim, odlazim, svakog dana odlazim
malo pomalo, sve dalje
odlazim, odlazim, toliko godina odlazim
mom srcu sve bliže
Rasvetljavam stvari
i sam se preispitujem
deo koji se odvojio od mene
je onaj koji se odvojio od sveta
greškom
Šta da okrivim, šta
što budni sanjamo
da bi ovaj zaborav
bio taj koji ujutru otvara vrata
na prvo zvono...
neraidaBGD, Ivana © 29.01.2012