Il diario
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ’ όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.
Da tanti anni ti sto cercando nelle mie mappe,
anche se non ti chinasti mai sulla mia fronte
a lasciare via dalle tue labbra
un respiro nella mia vita.
E anche se la mia preghiera odora di alcol,
di fumo e di febbre,
il tuo nome all'onda vitrea
sto urlando, onde la mia voce sia rispecchiata.
Sulla riva dove ti pettini i capelli venne ascoltata
come una canzone salata che ti dona
le acque innamorate.
Vorrei vendere la mia anima al Diavolo,
per essere avvolto stasera
nelle profondità del tuo corpo.
Da qualche parte in mezzo al mare la notte si impicca
al patibolo del cielo
e il Demone, cavalcando il buio
strappa il mio desiderio sospeso.
E come una stella rovente volando verso la tua isola
getta le mie parole
danneggiando le rocce e la rena,
inchioda la mia anima sul tuo pettine.
E goccia a goccia fluisco io
come l'acqua salata, lungo le spalle,
e lungo il tuo collo amato.
Ancorchè sappia che lui è lì
sulla scala, in attesa di me
per limarmi la corda.
Da tanti anni, sul lato opposto, baluginano
i lumi di una terra,
i lumi di un'isola sperduta,
che si dice siano le sommità del paradiso.
Ma lo so che rappresentano la malia del mare,
questa terra non esiste,
perché nessuno ci è mai stato,
perciò mi aggrappo strettamente al tuo corpo.
E dinnanzi ai dannati
passo io come un'ombra
che rimorchia giù negli inferi
il tuo odore.
E dico, questo è il paradiso per noi, piccolo amore mio:
condividere insieme questo inferno.
Chris_firenze © 04.02.2012