Athanasia
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά,
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά.
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές,
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τους χάρισες ποτές.
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά,
μα 'ρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά.
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς,
Ομορφονιά που δε σε κέρδισε κανείς.
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά,
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά.
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές,
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους δρόσισες ποτές.
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά,
μα 'ρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά.
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς,
Ομορφονιά που δε σε κέρδισε κανείς.
Wat zoek je Athanasia, hier voor mijn balkon
je geeft me geen aandacht, mijn hart hoor hoe het klopt
Overal ter wereld beminden je koningen, dichters
en een takje munt gaf je hen nooit
Je bent hard als de greep van de dood
maar er kwamen tijden dat we je diep geloofden
Elke generatie wil dat je haar eigen wordt
Schoonheid, die niemand kon winnen
Wat zoek je Athanasia, hier voor mijn balkon
aan welk vreemd offer heb je je leven te danken
Dorstige Croesussen kwamen, bescheiden pelgrims
met water uit je tuinfontein heb je ze nooit gelaafd
Je bent hard als de greep van de dood
maar er kwamen momenten dat we je diep geloofden
Elke generatie wil dat je haar eigen wordt
Schoonheid, die niemand kon winnen
renehaentjens © 04.02.2012