Ընկերներիս առավոտը
Ακούω γέλια να ανεβαίνουν τα σκαλιά
πάλι οι φίλοι μου χαράματα γυρνάνε
έχουν τις μπύρες τους ακόμα αγκαλιά
έξω απ’ την πόρτα μου περνούν και τραγουδάνε
Κι εγώ το γέλιο το δικό σου περιμένω
μ’ ένα ποτήρι απ’ την ανάσα μου θαμπό
ακούω την πόρτα να χτυπάει και σωπαίνω
γιατί απ’ όλους θέλω απόψε να κρυφτώ.
Γιατί δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένους
κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γείρω
Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω
Γιατί θα τους ζηλεύω
και το δικό σου χάδι θα γυρεύω
Κορμί στους πέντε ανέμους
τι θέλω εγώ με τους ερωτευμένους
Δεν έχω άλλα παραμύθια να σκεφτώ
τους είπα τάχα πως ταξίδι έχεις πάει
κι ενώ στη ζάλη τους ποθώ να τυλιχτώ
αφήνω τον εγωισμό να με μεθάει
Γιατί το βήμα το δικό σου περιμένω
μ’ ένα ποτήρι απ’ την ανάσα μου θαμπό
ακούω την πόρτα να χτυπάει και σωπαίνω
γιατί απ’ όλους θέλω απόψε να κρυφτώ.
Ահա ծիծաղ։ Ելնում են վեր,
Ընկերներս են առավոտյան դառնում տուն,
Թևերի տակ ու ձեռքերում՝ գարեջրեր,
Անցնում են իմ դռան մոտով ու երգում։
Իսկ ես՝ սպասում քո ծիծաղի ձայներին,
Ձեռքիս բաժակ՝ քրտնած շնչից,
Դռան թակոց։ Ու լուռ եմ ես առավոտին...
Թաքնվել եմ ուզում այսօր աշխարհից...
Որովհետև ես չեմ կարող տեսնել նրանց իրար գրկած,
Երբ զրկված եմ քո թևերին հանգչելուց...
Ի՞նչ եմ ուզում շրջապատիս այդքան սիրուց...
Որովհետև ես խանդում եմ նրանց,
Տենչում, խելագարվում հպումներիդ կարոտից,
Ես՝ մի մարմին՝ տրված բոլոր քամիներին,
Ի՞նչ եմ ուզում սիրահարված մարդկանցից...
Էլ չունեմ ես ոչ մի դատարկ պատրվակ
Ընկերներիս խաբելու, թե ուր ես դու։
Իսկ քանի դեռ ուրախ ենք մենք, շուրջս՝ կատակ,
Ես՝ եսամոլ, թույլ կտամ ինձ իմ իսկ անձով արբելու,
Քանի դեռ ես սպասում եմ քեզ, վերադարձիդ ձայներին։
Ձեռքիս բաժակ՝ քրտնած շնչից,
Դռան թակոց։ Ու լուռ եմ ես առավոտին...
Թաքնվել եմ ուզում այսօր աշխարհից...
Vazgen Ghazaryan, Vazgen Ghazaryan © 05.02.2012