Cinco da manhã
Πάλι με βρήκε το ξημέρωμα
εσένα να γυρεύω
Σ’ ένα ναυάγιο που λέγεται ζωή
τις τρικυμίες του μυαλού μου όλη νύχτα να παλεύω
Στεριά δεν βρήκε
η ψυχή μου να σωθεί
Πέντε το πρωί
Πέντε το πρωί
εσένα παίρνω μα το κλείνω πριν μιλήσω
είσαι τα πάντα να σου πω,
μα κάνω πίσω
Πέντε το πρωί
μοιάζει η καρδιά μου
σαν αγρίμι πληγωμένο
και το ρολόι του μυαλού
σταματημένο
Πέντε το πρωί
Πάλι με βρήκε το ξημέρωμα
σε μένα να μιλάω
σκόρπιες κουβέντες
κι αμέτρητα γιατί
Μέσα στους δρόμους
που σ’ αντάμωνα
και πάλι θα γυρνάω
Λείπεις εσύ κι όλα
μια πέτρινη σιωπή
Πέντε το πρωί
Novamente me encontra no despertar
te vendo
Em um naufrágio que chama a vida
as tormentas em minha cabeça, todas as noites enfrento
Terra seca não encontro
a minha alma se salva
pelas cinco da manhã
Cindo da manhã
te chamo mas fecho antes de falar
tu estás sempre no que eu digo
mas volto atrás
Cinco da manhã
parece meu coração
como fera ferida
e o relógio de tua cabeça
cinco da manhã
De novo desperta
e te digo
dispersas conversas
e inumeráveis porquês
Com as ruas
onde te encontro
e de novo te vejo
Tu faltas em tudo
uma pedra no silêncio
cinco da manhã
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 07.02.2012