Me perco
Εκεί που τελειώνει ο πόνος κι η τρέλα
αρχίζει η σκέψη, τα πήγαινε κι έλα
και χάνομαι.
Σε φέρνω μπροστά μου, παιδί που μαλώνω
μονάχη μ’ αφήνεις σ’ απέραντο δρόμο
και χάνομαι.
Κι εκεί που νομίζω πως μένεις
διάδρομο βρίσκεις και βγαίνεις
και χάνεσαι.
Κι εκεί που νομίζω πως μένεις
διάδρομο βρίσκεις και βγαίνεις
και χάνομαι.
Κλείστε τις πόρτες να μη φύγει
γιατί αν φύγει θα χαθώ.
Κλείστε τις πόρτες να μη φύγει
χωρίς αυτόν να ζήσω δεν μπορώ.
Αλλάζεις πορεία σαν να `σαι υπνοβάτης
η αγάπη σου μοιάζει τρελός ακροβάτης
και χάνομαι.
Κι εκεί που ανασαίνω μου πνίγεις τα στήθια
φοβάμαι να βγω να ζητήσω βοήθεια
και χάνομαι.
Κι εκεί που νομίζω πως μένεις
διάδρομο βρίσκεις και βγαίνεις
και χάνεσαι.
Κι εκεί που νομίζω πως μένεις
διάδρομο βρίσκεις και βγαίνεις
και χάνομαι.
Aqui termina a dor e a loucura
começa a pensar, ir e vir
e me perco
Te mostro à minha frente a minha briga infantil
somente me deixe no caminho
e me perco
E ali onde penso que você fica
da rota, que você encontra e tenta sair
e se perde
E ali onde penso que você fica
da rota, você encontra e tenta sair
e me perco
Fechar as portas, não deixam
porque, se fugir te perco
Fechar as portas não deixam
sem isso a pedir, não posso
Mudam rumos como sonâmbulo
o seu amor parece louco contorcionista
e me perco
E ali onde me sufoco a respirar
temo a encontrar e peço ajuda
e me perco
E ali onde penso que você fica da rota você tenta sair
e se perde
E ali onde penso que você fica da rota você tenta sair
e me perco
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 07.02.2012