Մռայլ երկինքներ
Ο ουρανός φεύγει βαρύς
πάνω από τη ζωή μου
μα η θύμησή σου έμεινε
να δένει την ψυχή μου
Δεν έχω μάτια να σε δω
καρδιά να σου μιλήσω
πέσαν τα χέρια μου νεκρά
και πώς να σε κρατήσω
Ο ουρανός φεύγει βαρύς
τα όνειρά μου παίρνει
και μες στην τόση μου φωτιά
άλλη φωτιά μου φέρνει
Δεν έχω μάτια να σε δω
καρδιά να σου μιλήσω
πέσαν τα χέρια μου νεκρά
και πώς να σε κρατήσω
Երկինքն է մռայլ հոսում՝
ծովացած կյանքիս վերևում,
Քո հուշը մնաց մեկընդմիշտ դաջված
հոգուս խորքերում։
Եվ չունեմ աչքեր՝ ես քեզ տեսնելու,
ու սիրտ՝ խոսելու,
Ձեռքերս մեռյալ կախված են անուժ՝
քեզ չեն գրկելու։
Երկինքը մռայլ փախչում է,
ցրում անուրջները իմ,
Եվ մութ կրակներ բարդում իմ ներսում
վառվող բոցերին։
Եվ չունեմ աչքեր՝ ես քեզ տեսնելու,
ու սիրտ՝ խոսելու,
Ձեռքերս մեռյալ կախված են անուժ՝
քեզ չեն գրկելու։
Vazgen Ghazaryan, Vazgen Ghazaryan © 07.02.2012