Գետնին
Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ’ αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το’ πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...
Ալիքների ափին հեռու
Իմ պալատը կկերտեմ
Եվ կդնեմ սիրամարգեր
Ու շղթաներ դարպասին։
Կապույտ ծովի հատակը խոր
Մահճակալս կնետեմ,
Որովհետև սերերս բոլոր
Տարիներս այրեցին։
Քնեմ գետնին,
Աչքերս՝ հակված,
Նրանք մարդ էին
Կոտրված...
Արթնանում եմ գիշերվա մեջ,
Փեղկը բացում լուսանցքի,
Եվ ո՞վ գիտի հոգնած մարմնիս
Թուլությունը խոր մթնում.
Բազմանում են անվերջ շարքով
Զրոները իմ կյանքի,
Հիմքն աշխարհի՝ անէանում
Հաշվումներիս արդյունքում։
Քնեմ գետնին,
Աչքերս՝ վար,
Նրանք մարդ էին
Անկատար...
Քնեմ գետնին...
Vazgen Ghazaryan, Vazgen Ghazaryan © 07.02.2012