El instante
Όταν βλέπω πόσο λίγα σου `χω δώσει
τις κουβέντες τις πικρές που σου `χω πει
πόσο θα θελα για μια στιγμή μονάχα
να γυρνούσε η ζωή μου στην αρχή.
Όσα λάθη έχω κάνει να διορθώσω
και να ζήσω ζωή μόνο για σένα
κι όσα μείνανε στη μέση να τελειώσω
και να σβήσω όσα ήτανε γραμμένα.
Αχ, δεν είν’ ο θάνατος που με τυραννάει,
είναι η στιγμή, είναι η στιγμή που περνάει και χάνεται.
Πόσοι μήνες, πόσα χρόνια πεταμένα
ό, τι χάνεται ακόμα με τρομάζει
κι η εικόνα σου που φαίνεται στον τοίχο
μόνη έξοδος κινδύνου τώρα μοιάζει.
Αχ, δεν είν’ ο θάνατος που με τυραννάει
είν’ η στιγμή, είν’ η στιγμή που περνάει και χάνεται.
Cuando veo que pocas cosas te he dado
las amargas palabras que te he dicho
cómo quisiera que sólo por un momento
mi vida volviese al principio.
Para corregir todos los errores que he cometido
y vivir la vida solo para ti
y terminar cuanto quedó a medias
y borrar cuanto estaba escrito
Ah, no es la muerte la que me preocupa,
es el instante, el instante que pasa y se pierde.
Cuantos meses, cuantos años despilfarrados
todavía me espanta lo perdido
y tu imagen que se aparece en la pared
parece ahora la única salida del peligro
Ah, no es la muerte la que me preocupa,
es el instante, el instante que pasa y se pierde.
Rafael de Malaga © 01.02.2006