Amor
Τα χρόνια μου τα παιδικά δυο στάλες από χαρά που έχουν στεγνώσει Στα ρούχα πλέον που φορώ γίναν λεκέδες δυο που μ’έχουν στοιχειώσει Αγάπη δε μου’δωσε κανείς μα ακόμα ελπίζω αγάπη τι δύσκολο να βρεις πάνω που ραγίζω αγάπη μου υποσχέθηκες Θεέ μου τι συμβαίνει υπάρχει ή μ’ειρωνεύτηκες Θεέ μου μη σωπαίνεις Ανθρώπους γύρω μου κοιτώ που νιώθουν όπως κι εγώ σαν άβουλο πιόνι Σαν ένα σώμα που υπάρχει απλά κινείται μηχανικά και επιβιώνει Αγάπη δε μου’δωσε κανείς μα ακόμα ελπίζω αγάπη τι δύσκολο να βρεις πάνω που ραγίζω αγάπη μου υποσχέθηκες Θεέ μου τι συμβαίνει υπάρχει ή μ’ειρωνεύτηκες Θεέ μου μη σωπαίνεις		O tempo de minha infância duas gotas de alegria que secaram Na roupa que eu uso se tornaram duas manchas que me atormentam Amor nada me dá mas ainda espero amor que dificuldade para encontrar tomo e quebro meu amor prometido que meu Deus o que passa? existe e me ironiza, meu Deus não silencie Homens ao meu redor olho que sentem como eu como peão impensado Como um corpo que existe simplesmente que se move mecanicamente e sobrevive Amor nada me dá mas ainda espero amor que dificuldade para encontrar tomo e quebro meu amor prometido que meu Deus o que passa? existe e me ironiza, meu Deus não silencie
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 11.02.2012

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info