Os medos do príncipe
Κι αν όλα τ’ άλλαζα δε θ’ άλλαζα τη διαδρομή κι αν όλα τα ’χανα πάλι απ’ την αρχή παλάτια θα ’χτιζα κι ας χάνονταν σε μια στιγμή τραγούδια θα ’κρυβα μέσα στη βροχή Κι αν όλα ήσουν εσύ... Κι αν λίγο πίστευες μπορεί οι φόβοι του πρίγκηπα να ’ταν αφορμή για όνειρα γλυκά και παραμύθια αληθινά γλυκιά μου ζωγραφιά. Άραγε μπορεί κάθε μας στιγμή να μας αγκαλιάζει αιώνια άραγε γιατί μια γλυκιά στιγμή να μη κρατάει χίλια χρόνια. Ξεχνάς, γελάς, ποιος σου ’μαθε έτσι ν’ αγαπάς μεθάς και την αλήθεια μας τολμάς κερνάς μεσ’ στο σκοτάδι ξεγλιστράς κι εμάς μέσα στο γκρίζο μας πετάς, πού πας ποια ξένα μάτια θα φιλάς χρωστάς ένα εμείς μη το ξεχνάς ένα εμείς μη το ξεχνάς. Κι αν όλα ήταν εκεί χαθήκαμε μα στη στροφή πάλι βρεθήκαμε σαν προσευχή σαν κύμα που η στεριά πάντα προσμένει κι είναι εκεί σαν ψέμα που ήξερες μόνο εσύ. Άραγε μπορεί κάθε μας στιγμή να μας αγκαλιάζει αιώνια άραγε μπορεί μια γλυκιά στιγμή να μη κρατάει χίλια χρόνια Ξεχνάς, γελάς, ποιος σου ’μαθε έτσι ν’ αγαπάς μεθάς και την αλήθεια μας τολμάς, κερνάς μεσ’ στο σκοτάδι ξεγλιστράς κι εμάς μέσα στο γκρίζο μας πετάς, πού πας ποια ξένα μάτια θα φιλάς χρωστάς ένα εμείς μη το ξεχνάς ένα εμείς μη το ξεχνάς.		E se tudo muda e não vai mudar o caminho e se tudo se perde de novo ao início palácios vão ser feitos e caem em um momento música que vai esconder dentro da chuva E se tudo foi você... E se um pouco você acreditou nos medos do príncipe por causa dos doces sonhos minhas doces pinturas É o que podemos em cada momento para nos abraçarmos para sempre é o que podemos porque em um doce momento para segurar por milhares de anos Você esquece, ri de algo que aprendemos assim a amar bebeu a verdade que ousa oferecer dentro da escuridão em que nos deslizamos dentro de nosso cinza vamos voar de alguns olhos que você vai beijar não nos esqueçamos não nos esqueçamos E se ali nos perdemos mas mais uma vez encontramos como uma oração como ondas em que a terra sempre olha a frente como mentira em que você sabe, só você É o que podemos em cada momento para nos abraçarmos para sempre é o que podemos porque em um doce momento para segurar por milhares de anos Você esquece, ri de algo que aprendemos assim a amar bebeu a verdade que ousa oferecer dentro da escuridão em que nos deslizamos dentro de nosso cinza vamos voar de alguns olhos que você vai beijar não nos esqueçamos não nos esqueçamos
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 11.02.2012

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info