The dance of the Cyclades
Σκοτεινό το τραγούδι που θα πω
τα συντρίμμια του τόπου μου πατώ
χαμένα αδέρφια ίσκιοι λαβωμένοι
χαμένη Ελλάδα παντού σ’ αναζητώ.
Των Κυκλάδων σταμάτησε ο χορός
πετρωμένο το κύμα κι ο καιρός
πάνω απ’ τις μνήμες μάρμαρα σπασμένα
πάνω άπ’ τις στέγες ο άνεμος σκληρός.
Παγερέ του αιώνα μου βοριά
πού τα πήγες τ’ αφτέρουγα παιδιά;
Τα πήρε ο ύπνος σε άχραντη πατρίδα
τα πήρε η νύχτα στη μαύρη της καρδιά.
Της ζωής ποιος γνωρίζει το σκοπό;
Το σκουλήκι τσακίζει τον καρπό.
χαμένα αδέρφια δείχτε μου ένα δρόμο
χαμένη Ελλάδα την πόρτα σου χτυπώ
Dark [is] the song I am going to sing
the remnants of the land I walk
lost brothers, wounded shades,
lost Greece, everywhere I look for you.
The dance of the Cyclades has come to a standstill.
The wave [is] turned to stone, and time too.
On top of the memories: smashed marbles.
Over the rooftops: the keen wind.
Freezing North wind of my century
where did you take them, the wingless children?
Sleep took them into an unsullied homeland,
The night took them into its black heart.
Who knows the tune of life?
The worm is destroying the fruit.
Lost brothers, show me a road,
lost Greece, I am knocking at your door!
Geeske © 09.02.2003