As noites desocupadas
Η μοναξιά να μου παίζει παιχνίδια
κι εγώ σαν γάτα στου καιρού τα σκουπίδια
Κάτι δικό σου να ζητάω για να ζήσω,
συνήθισα.
Εσύ αλλού να παλεύεις να φτάσεις
κι απουσία σου να παίρνει διαστάσεις
άλλο ένα βράδυ με το φόβο παρέα,
συνήθισα.
Του μυαλού μου οι οθόνες παίζουνε το πρόσωπο σου
και του κόσμου οι εικόνες
σβήσανε.
Στης αγάπης μου τα τζάμια τριγυρνάει το είδωλο σου,
οι σιωπές γίναν ποτάμια
με πνίξανε.
Ακατοίκητες οι νύχτες, ακατοίκητες κι οι λέξεις
αν εδώ δεν επιστρέψεις
τέλειωσα.
Ακατοίκητες οι νύχτες, ακατοίκητο το σώμα
χώρια σου μια μέρα ακόμα
έλιωσα.
Μέχρι να ντύσω της ψυχής μου τη γύμνια
γίνομαι ένα με της νύχτας τ’ αγρίμια.
Κι αν θα με πιάσουν τι θα μου κάνουν;
Α! δεν νοιάζομαι.
Εμείς οι δύο μες την πόλη δυο ξένοι
δεν το αντέχω αυτό με τρελαίνει.
Ο άνθρωπος μου έχει γίνει εχθρός μου,
διχάζομαι.
Του μυαλού μου οι οθόνες παίζουνε το πρόσωπο σου
και του κόσμου οι εικόνες
σβήσανε.
Στης αγάπης μου τα τζάμια τριγυρνάει το είδωλο σου,
οι σιωπές γίναν ποτάμια
με πνίξανε.
Ακατοίκητες οι νύχτες, ακατοίκητες κι οι λέξεις
αν εδώ δεν επιστρέψεις
τέλειωσα.
Ακατοίκητες οι νύχτες, ακατοίκητο το σώμα
χώρια σου μια μέρα ακόμα
έλιωσα.
A solidão me lança no meu jogo
E eu a gata no tempo
Algo de ti me pede e pergunto se vou viver, acostumei
Você luta mais para atingir
e sua impossibilidade de obter dimensões
mais uma noite com medo junto, acostumei
A minha cabeça os esquemas jogam na sua cara
e o mundo e as imagens
apagadas
No meu amor a vista vagueia na sua imagem
os silêncios se tornam rios
com anegações
Desocupadas as noites, desocupadas e as palavras
se aqui não retornam
terminam
Desocupadas as noites, desabituado o corpo,
seu lugar, um dia ainda
me senti
Talvez vou vesir a nudez de minha alma
me torno uma com noites com animais selvagens
E se vou obter aquilo que devo fazer?
Ah! não me interessa.
Nós os dois com a cidade, dois estranhos
não aguento isso que me enlouquece
O meu homem tem se tornado o meu inimigo
A minha cabeça os esquemas jogam na sua cara
e o mundo e as imagens
apagadas
No meu amor a vista vagueia na sua imagem
os silêncios se tornam rios
com anegações
Desocupadas as noites, desocupadas e as palavras
se aqui não retornam
terminam
Desocupadas as noites, desabituado o corpo,
seu lugar, um dia ainda
me senti
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 12.02.2012