Nuvens
Πήγαινα, πάντα πήγαινα με ίδια βήματα, όπου ήθελε αυτός Πήγαινα και στεκόμουνα πάντα δίπλα του και μπροστά ο γκρεμός Κοίταζα ό,τι κοίταζε Μοιραζόμουνα ό,τι έχει ο ουρανός κι έβλεπα Σύννεφα κατακόκκινα που αρπάζανε απ’ το σπίρτο φωτιά Κύματα, γκρίζα θάλασσα κι ένας ήλιος, σαν χαρακιά στα βουνά Φίλαγα τα δυο χείλη του στο απέραντο που έχει μέσα η χαρά κι έλιωνα Σκορπίστε, σύννεφά μου πετάξτε μακριά Δε θέλω πια να βλέπω το ηλιοβασίλεμα Σκορπίστε, σύννεφά μου πετάξτε στο Θεό Αφού δεν έχω εκείνον δεν έχω κι ουρανό Σύννεφα κατακόκκινα Τι απέμεινε, μια ρυτίδα βαθιά Κάθετα στον ορίζοντα Να πώς γίνεται το μαζί χωριστά Γέλασε, με χαιρέτησε Έτσι έφυγε, όπως φεύγει η σκιά κι έμεινα		dei, sempre andei com o mesmo passo, devo querer isso Andei e procurei sempre ao teu lado e a frente o abismo Olha o que me olha Parece o que o céu que vi Nuvens vermelhas que lançam fogo Ondas cinzentas do mar e um sol, como entalhe nas montanhas bondade dos lábios no junto que dentro derrete a alegria Espalham minhas nuvens voam longe Não quero mais ver no crepúsculo Espalham as minhas nuvens lanço a Deus Ao longe não tenho aquele não tenho céu Nuvens vermelhas Que ficam em uma ruga profunda em todo horizonte Pelo que se torna junto e separa Sorri ao saudar Assim sai, como sai a sombra e a mim
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 12.02.2012

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info