A tongue a homeland
Μια χούφτα είν’ ο άνθρωπος από στυφό προζύμι
γεννιέται σαν αρχάγγελος πεθαίνει σαν αγρίμι
του μένει μόνο στη ζωή μια γλώσσα μια πατρίδα
η πρώτη του παρηγοριά και η στερνή του ελπίδα
Όλο το βιός κι η προίκα του ένας καημός στα στήθια
κι ο τόπος που τον γέννησε η δυνατή του αλήθεια
Για δέστε κείνο το παιδί με τα γερά τα χέρια
πώς οδηγεί τ’ αδέρφια του ν’ ανέβουν ως τ’ αστέρια
κι απ’ τα βουνά της Ρούμελης και τα νησιά του νότου
ένας πανάρχαιος παππούς κοιτάει τον εγγονό του
A human being is one measure of bitter yeast,
born like an archangel he dies like a wild beast.
To him is left, in life, [only] a tongue, a homeland,
his first consolation and his last hope.
All his belongings and his fortune [are] a pain in his breast
and the place which gave him birth [is] his powerful truth.
Look at that child with his strong arms
how he guides his brothers to reach up to the stars.
And from the mountains of Roumeli and the islands of the South
an ancient grandfather is watching his grandson.
Geeske © 09.02.2003