Statuia
Χθες μεσάνυχτα και κάτι κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεΐτσα που σε γνώρισα
Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε με θυμήθηκε
και τον πόνο μου να ακούσει δεν αρνήθηκε
Και του μίλησα για σένα και για μένανε
και τα μάτια του βουρκώναν και όλο κλαίγανε
Του ’πα για το φέρσιμό σου και για τα άλλα σου
τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα σου
Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου κάτι κλάματα
που με βρήκανε κουρέλι τα χαράματα
Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε
Ieri la doisprezece și ceva noaptea am coborât
În mica piață în care te-am cunoscut
O statuie care m-a văzut și-a amintit de mine
Și nu a refuzat să-mi asculte durerea.
Și i-am vorbit de tine și de mine
Și ochii ei se umpleau de lacrimi și tot plângeau
I-am spus de comportamentul tău și de celelalte,
De marile tale greșeli de neiertat.
Și apoi m-a apucat, Doamne, un plâns
De m-au găsit zorii ca o zdreanță.
Cu statuia am mers mai departe până la drum,
Mi-a șters ochii și ne-am despărțit.
angelxirina © 03.06.2012