L'afflitta (L. Papadopoulos)
Τώρα που τα μάτια σου σωπαίνουν
μπαίνουν τα τραγούδια στο συρτάρι
κρύβεται στη νύχτα το φεγγάρι
και τα τριαντάφυλλα θρηνούν
Τώρα που πλαγιάζεις λυπημένη
βγαίνει ένα παράπονο στις στράτες
πνίγει τους ανύποπτους διαβάτες
Και τους κάνει αναίτια να πονούν
Τώρα που `χεις γίνει κάποιος στίχος
ήχος μακρινός πικρής φλογέρας
βάζει τα φτερά του ο αγέρας
Και το παραθύρι μου χτυπά
Τώρα που η ζωή μας έχει κάνει
Φτάνει να μου λες, δεν πάει άλλο
πώς απ’ την καρδιά μου να σε βγάλω
που ’μαθε από σένα ν’ αγαπά
Ora che i tuoi occhi tacciono
le canzoni entrano nel cassetto
di notte la luna si nasconde
e le rose sono lacrimose.
Ora che vai a dormire tutta afflitta
una tristezza esce nelle strade
toglie il fiato ai passanti che non sanno
e li fa soffrire senza una ragione.
Ora che sei diventata un verso
un suono lontano di flauto triste
il vento abbassa le sue ali
e bussa alla tua porta.
Ora che la vita ci ha resi come siamo
smettila di dirmi che è finita
come posso cancellarti dal mio cuore
che proprio da te ha appreso a amare.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 09.10.2012