Plângea cu mine luna
Είχε νυχτώσει και με πήρε το παράπονο,
όσο σκεφτόμουνα πως άλλη σ’ αγκαλιάζει.
Μ’ένα τραγούδι λυπημένο και παράτονο,
πήρα το δρόμο που στην πόρτα σου με βγάζει.
Βάφτηκε η νύχτα με του πόνου μου τα χρώματα.
Κι εγώ της είπα τα φιλιά μου να σου στείλει.
Είχε νυχτώσει κι ως αργά τα ξημερώματα,
είχε ξεχάσει και ο ήλιος να ανατείλει.
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και πονούσε,
μέχρι τα χαράματα για σένα μου μιλούσε.
Μ’ έβλεπε να λιώνω και με οίκτο με κοιτούσε,
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και θρηνούσε.
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι...
Είχε νυχτώσει και στο δάκρυ μου καιγόμουνα,
που δεν κατάλαβες ποτέ αυτό που νιώθω.
Κι αυτά τα μάτια που για χάρη τους χανόμουνα,
άλλη κοιτάζανε μ’ αγάπη και με πόθο.
Μαύρες σκιές οι αναμνήσεις με τρομάζανε
κι εσύ σε άλλο προσκεφάλι ξαγρυπνούσες
Κι όλου του κόσμου τα φεγγάρια σε δικάζανε,
που μιαν αγάπη σαν κι αυτή περιφρονούσες.
Se înnoptase și m-a apucat nemulțumirea
Cât timp mă gândeam că alta te îmbrățișează.
Cu un cântec trist și disonant,
Am luat-o pe drumul care mă duce la ușa ta.
Noaptea s-a colorat în culorile durerii mele
Iar eu i-am spus să-ți trimită sărutările mele.
Se înnoptase și până târziu în zori,
Uitase și soarele să răsară.
Și plângea cu mine luna și suferea,
Până în zori îmi vorbea de tine.
Mă vedea topindu-mă și mă privea cu milă,
Și plângea cu mine luna și jelea.
Și plângea cu mine luna...
Se înnoptase și ardeam în lacrima mea,
Căci nu ai înțeles niciodată ceea ce simt
Și ochii aceia de dragul cărora mă pierdeam,
Priveau pe alta cu iubire și cu dorință.
Umbre negre, amintirile mă speriau
Iar tu stăteai treaz pe altă pernă
Și lunile întregii lumi te judecau
Pentru că disprețuiai o iubire ca asta.
angelxirina © 09.10.2012