Aunque me pusieron "Elena"
Λόγια μην ακούς του κόσμου
και κουβέντες μασημένες.
Ήμουν πάντα ο εαυτός μου
που δεν τον μοιράστηκα.
Λάμπουν κάποτε οι αλήθειες
πάντα αργοπορημένες,
μα να εξηγώ στο κόσμο
μάτια μου κουράστηκα.
Κι αν με βγάλανε Ελένη
ούτε με ρωτήσανε.
Ερωτεύτηκαν μια ξένη
που δε συναντήσανε.
Κι εγώ έπαιρνα τα πλοία μοναχή και γέλαγα
και γινόμουν τρικυμία στα νεκρά τα πέλαγα,
στα πέλαγα.
Σαν γεφύρι το φιλί μου
σε ποτάμια στερεμένα
και τ’ ανέγγιχτο κορμί μου
λίμνη σ’ οροπέδιο.
Μια ομίχλη η ζωή μου
σε στρατόπεδα χαμένα
και καταυλισμός ονείρων
έξω από το σχέδιο,
το σχέδιο.
Κι αν με βγάλανε Ελένη
ούτε με ρωτήσανε.
Ερωτεύτηκαν μια ξένη
που δε συναντήσανε.
Κι εγώ έπαιρνα τα πλοία μοναχή και γέλαγα
και γινόμουν τρικυμία στα νεκρά τα πέλαγα,
στα πέλαγα.
Λόγια μην ακούς του κόσμου.
No escuches las palabras de la gente
ni palabras trilladas.
Fui siempre yo misma;
nunca repartida.
Brillan en algún momento las verdades
siempre tardas;
pero estoy cansada, cariño,
de dar explicaciones a la gente.
Y aunque me pusieron "Elena"
ni siquiera me preguntaron.
Se enamoraron de una extranjera
con la que no se habían cruzado.
Y yo me embarcaba sola;
y me convertía en tempestad en piélagos muertos
en los mares.
Mi beso, como puente
sobre ríos secos.
Y mi cuerpo intacto,
laguna en estepa.
Una niebla, mi vida,
por cuarteles perdidos
y campamentos de sueños.
Fuera del plan,
fuera del plan.
Y aunque me pusieron "Elena"
ni siquiera me preguntaron.
Se enamoraron de una extranjera
con la que no se habían cruzado.
Y yo me embarcaba sola;
y me convertía en tempestad en piélagos muertos
en los mares.
No escuches las palabras de la gente.
Avellinou © 09.10.2012