Հին ժամացույցը
Το παλιό ρολόι του μικρού σταθμού
στάθηκε στην ώρα του αποχωρισμού.
Είχε βασιλέψει και με φίλαγες
κοίταζες τα τρένα και δε μίλαγες.
Χάθηκες μέσα στ’ απόβραδο
μέσα στη μπόρα, τον καπνό
και τη νυχτιά.
Κι έγινε το Σαββατόβραδο
ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά.
Στο παλιό μας σπίτι κάθε δειλινό
βγαίνω στο κατώφλι και σε καρτερώ
Και περνούν τα τρένα και σφυρίζουνε
μα τα χελιδόνια δε γυρίζουνε.
Χάθηκες μέσα στ’ απόβραδο
μέσα στη μπόρα, τον καπνό
και τη νυχτιά.
Κι έγινε το Σαββατόβραδο
ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά.
Հին ժամացույցը փոքրիկ կայարանում
Անշարժ էր ժամին մեր հրաժեշտի,
Արևն անցել էր, համբուրում էիր ինձ՝
Աչքերդ՝ գնացքին. լուռ, առանց խոսքի։
Մոլորված ես դու մթնշաղերում,
Անձրևների մեջ ու մշուշների,
Մութ գիշերներին։
Եվ մեր հուշերում Շաբաթ երեկոն
Մնաց մի ծաղիկ՝ նետված կրակին։
Մեր հին տան շեմին մթացյալ ժամին,
Կանգնում եմ՝ դարձիդ սպասումն իմ սրտում,
Եվ գնացքներն են անցնում սուլոցով,
Ծիծեռնակները չեն վերադառնում։
Մոլորված ես դու մթնշաղերում,
Անձրևների մեջ ու մշուշների,
Մութ գիշերներին։
Եվ մեր հուշերում Շաբաթ երեկոն
Մնաց մի ծաղիկ՝ նետված կրակին։
Vazgen Ghazaryan, Vazgen Ghazaryan © 09.10.2012