Artemis
Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα `μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Μετά θα φεύγω πάλι να μ’ επιθυμείς
Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής
Άρτεμις θεά των κοριτσιών
φόβιζε με μ’ ασημένιο τόξο
απ’ τις ψευτονίκες των ανδρών
και από τη θλίψη που `χουν να `μαι απ έξω
Δε σ’ έχω δίπλα για να έχω να ζηλεύω
Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός
Με τις δερμάτινες τις βρωμικες μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ’ αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός
Άρτεμις θεά των κοριτσιών...
No te haré nunca guisar.
Estaré a tu lado sólo cuando me busques.
Luego me iré otra vez para que me sigas deseando.
No guardaré una cartera negra en la oficina.
Llevaré de penacho una pluma de quebrantahuesos
en la legión de honor más ilustre.
Artemis, diosa de las muchachas
espántame con tu arco de plata
fuera de las falsas victorias de los varones
y para que me mantenga alejado de sus tristezas.
No te tengo a mi lado para ponerme celoso.
Arroja tus velos en los bosques donde bailo
para que te adore la noche entera como un guardián.
Con mis botas sucias de cuero
he roto en mi interior puertas e ídolos
para poder abrazarte limpiamente cual tierra.
Artemis, diosa de las muchachas...
Avellinou © 11.10.2012