Ten świat co tak się przeobraża | ||
Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω; Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω; Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα Αυτός ο κόσμος που αλλάζει πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις Αυτός ο κόσμος που αλλάζει πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει, με τρομάζει | Westchnienie starym drzewem jest - cień pod nim także stary Zapuszcza w dusze korzeń swój a w ciało swe konary Lecz kiedy ptak unosi pierś i skrzydła rozpościera To drzewo wnet raduje się i chmura się otwiera Ileż to razy mam ci rzec jak mam ci to wyrażać Czy szeptem mam ci wyznać to czy śpiewem ci przekazać? Więc szeptem chcę ci wyznać to - to mowa jest spojrzenia W którego ciszy skrywa się puls krwi wszego istnienia Ten świat co tak się przeobraża Ciebie wyraża ciebie wyraża Ten świat co tak się przeobraża Tak mnie zatrważa tak mnie zatrważa Jesteśmy zagubieni wciąż w zamkniętym śmierci kręgu W ostateczności mroźnym tchu w wieczności trwóg popręgu Lecz zginąć możesz tylko gdy to w twoim jest wyborze Tak jak melodia rządzi swym doborem słów w utworze Ten świat co tak się przeobraża Ciebie wyraża ciebie wyraża Ten świat co tak się przeobraża Tak mnie zatrważa tak mnie zatrważa | |
EleutheriaPL, Elżbieta Flisak © 11.10.2012 |
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info