Tuonarono le cannonate (L. Papadopoulos)
Απ’ τις κανονιές κόκκινη βροχή
Κι από τους εχθρούς έχω κυκλωθεί
Και σου γράφω πια, τη στερνή γραφή
Να σου ξαναπώ, πόσο σ’ αγαπώ
Ξέχασέ την καημέ
Να μη κλάψει για με
Και να βρει μια φωλιά
Σ’ άλλη αγκαλιά
Και να κάνει παιδιά
Μ’ ατσαλένια καρδιά
που θα βάλουν φωτιά
σ’ όλη την Τουρκιά
Μες στη ρεματιά, μες τον Νταλβορίκ
χάθηκε ο Σερόπ, πάει στον ουρανό
Κι η στερνή γραφή, απ’ το Νταλβορίκ
μάτωσε κι αυτή, σαν το δειλινό
Di cannonate una rossa pioggia
E dai nemici sono ormai accerchiato
E ormai ti scrivo l'ultimo messaggio
Per dirti ancora quanto ti amo.
Dimenticala, dolore
Che non pianga per me
E che trovi un nido
In un altro abbraccio
E che faccia figli
con un cuore d'acciaio
perché appicchino l'incendio
in tutta la Turchia
Dentro la corrente, dentro il Dalvorik
è caduto Serop, e va in cielo
E l'ultimo messaggio dal Dalvorik
anch'esso è insanguinato come un tramonto.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 14.10.2012