Sandgate
Θεσσαλονίκη Αθήνα μέσα στο Ντεσεβώ
ο κόσμος ο δικός μου μέσα στο θόρυβο
στην άσφαλτο λακούβες τρύπες στον ουρανό
και πώς να συμβιβάσω το νου με το κενό.
Συνάντησα το Νιόνιο μ’ αρχαίο φορτηγό
όνειρα να φορτώνει από τον Όλυμπο
του Μπακιρτζή τ’ αμόνι άκουσα να χτυπά
της Νίκης τα σπασμένα να φτιάχνει τα φτερά.
Φυλάει ο Λεωνίδας μα όλοι προσπερνούν
στην πύλη με την άμμο βιάζονται να βρεθούν
είδα τον Γκαϊφύλλια σ’ ατέλειωτη εκδρομή
να τρώει το κασέρι με το ξερό ψωμί.
Το κόκκινο φουλάρι μ’ ένα μπλουτζίν παλιό
να στέκει με την πλάτη στην εθνική οδό
κι ο ασημένιος άνδρας με τη βαριά φωνή
της μοναξιάς τη δόξα βρίζοντας να υμνεί.
Ρασούλης ο ακροβάτης με τη λευκή στολή
έχει στα δυο του χέρια νότο κι ανατολή
φυλάει ο Λεωνίδας μα όλοι προσπερνούν
στην πύλη με την άμμο βιάζονται να βρεθούν.
Thessaloniki - Athens in the 2 Chevaux,
my own world inside the noise.
Holes in the asphalt, holes in the sky,
and how do I reconcile my spirit with the emptyness?
I met Nionio in an ancient truck,
carting dreams down from mount Olymp,
I heard Barkirtzis' anvil beating,
repairing Victorious Niki's wings.
Leonidas is standing guard but everyone passes through
they are hurrying to get to the gate with the sand.
I saw Gaifylia on a endless excursion
eating cheese with dry bread.
The red bandana with an old blue-jean
standing with his back to the highway,
and the silver man with the deep voice
swearing hymns to the glory of loneliness
Rasoulis the acrobat in the white costume
holds in his hand
Leonidas is standing guard but everyone passes through
they are hurrying to get to the gate with the sand.
Geeske © 14.03.2006