Anniversaire
Στα μονοπάτια του καημού στη γέφυρα του στεναγμού μ’ έκαν’ η μάνα μου Μια φθινοπωρινή βραδιά, ζωή την κρύα σου καρδιά είδαν τα μάτια μου Με κουδουνίστρες πλαστικές όμορφες και χρωματιστές με νανουρίζανε Και τα ματάκια τα μικρά είδαν του κόσμου τ’ αγαθά και συμφωνήσανε Ήταν το γάλα μου πικρό και το νεράκι μου γλυφό που με μεγάλωνε Κι απέναντι στη κούνια μου, η μοίρα η κακούργα μου και με καμάρωνε Ήταν το κλάμα μου μουντό σαν κάτι να `θελα να πω, μα δε με νιώσανε Μια λυπημένη αναπνοή για την πουτάνα τη ζωή που μου χρεώσανε Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα, δε με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα, ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα, άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω Πάνω σε λάσπες και καρφιά στ’ άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα Ισορροπία σταθερή για να προλάβω τη ζωή, όμως την πάτησα Μονό το "α" και το "χ" στη σχολική μου εποχή πρωτοσυλλάβισα Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί" όπου βρεθώ μ’ ακολουθεί κι ας τριαντάρισα Έτσι περνούσε ο καιρός και γω στο δρόμο μου σκυφτός έκανα όνειρα Έτυχε να `μαι απ’ αυτούς που κολυμπάνε στους αφρούς και στα λασπόνερα Στάζει το αίμα της ψυχής, σαν τις σταγόνες της βροχής όμως ποιος νοιάζεται Και την αόρατη πληγή που μέσα μου αιμορραγεί ποιος τη μοιράζεται Έτσι ξεκίνησα λοιπόν...		Sur les chantiers de la douleur sur le pont du soupir m'’a fait ma mère Une soirée d’'automne la vie, ton cœur froid ont vu mes yeux Avec des jouets en plastique jolis et colorés on me chantait des berceuses Et ces petits yeux ont vu les douceurs de la vie et étaient d'’accord Mon lait était amer et mon eau était douce ceux qui me nourrissaient Et en face de mon berceau mon destin criminel s’'enorgueillait de moi Mes pleurs étaient sourds comme si je voulais dire quelque chose mais ils ne m'’ont pas senti Une triste respiration pour cette putain de vie qu’'on m’a chargé Ainsi j'’ai commencé alors, ainsi j'’ai commencé on ne m’a pas demandé la vie, mais je me suis habitué à toi Comme un aiglon blessé par terre je cherche la force pour tenir encore Ainsi j’'ai commencé alors, ainsi j’'ai commencé d’'autres choses on m’'a montré et d'’autres j’'ai vu Mon Dieu, si je savais quel jour je vais mourir et de ma mort l’'anniversaire de faire Sur la boue et les clous du monde injuste le feu j’'ai marché en premier En équilibre stable pour ratrapper la vie mais dessus j’'ai glissé Seuls le « alpha » et le « chi » De mon époque scolaire j’'ai pu lire Ainsi le « ah » (soupir) et le « pourquoi » où que je me trouve me suivent même si je suis arrivé à la trentaine Ainsi passait le temps et moi sur mon chemin courbé je faisais des rêves Il se trouve que je suis de ceux qui nagent sur l'’écume et les eaux de la boue Il coule le sang de l'’âme comme les gouttes de la pluie mais qui s'’intéresse ? Et cette blessure invisible qui dans moi saigne qui la partage ? Ainsi j'’ai commencé alors
Apostolos © 14.03.2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info