Yö synkän pimeä
Νύχτα βαθιά σκοτεινιασμένη
Μεσ’ στην ομίχλη βυθισμένη,
σιγοπερπατώ.
Είν’ η καρδιά γεμάτη πόνους,
γυρίζω σαν τρελός στους δρόμους,
το δάκρυ δεν κρατώ.
Σκληρός ο χωρισμός που μ’ έριξε στη θλίψη,
εκείνη π’ αγαπώ με έχει εγκαταλέιψει.
Στα δέντρα δεν κινούν τα φύλλα,
νιώθω στο σώμα ανατριχίλα,
μεσ’ στην ερημιά.
Εφυγε κι έσβησαν τ’ αστέρια
και τρέμουν τα χλωμά μου χέρια
στην τόση απονιά.
Σκληρός ο χωρισμός που μ’ έριξε στη θλίψη,
εκείνη π’ αγαπώ με έχει εγκαταλέιψει.
Στο βράδυ το σκοτεινιασμένο,
σέρνω το σώμα κουρασμένο,
άνθρωπος κανείς.
Σαν έρχονται οι μαύρες ώρες,
δεν σε ρωτούν ποτέ στις μπόρες,
αν κλαις και αν πονείς.
Σκληρός ο χωρισμός που μ’ έριξε στη θλίψη,
εκείνη π’ αγαπώ με έχει εγκαταλείψει.
Yö synkän pimeä
Sumussa paksussa
hitaasti kävelen.
On sydän täynnä tuskaa,
kiertelen kuin hullu kaduilla,
kyyneltä en pidättele.
Kova on ero joka mut heitti suruun,
hän jota rakastan mut on hyljännyt.
Puissa ei liikahda lehtikään,
tunnen ruumiissa väristyksen
autiudessa.
Hän lähti ja sammuivat tähdet
ja tärisevät kalpeat käteni
niin suuressa julmuudessa.
Kova on ero joka mut heitti suruun,
hän jota rakastan mut on hyljännyt.
Illassa pimenneessä,
vartalo väsyneenä,
ei ihmistä ainoaa,
Kun tulevat mustat ajat,
ei sulta kysytä myrskyissä,
itketkö ja kärsitkö.
Kova on ero joka mut heitti suruun,
hän jota rakastan mut on hyljännyt.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 15.10.2012