Isolamento (M. Eleftheriou)
Ο άνεμος γέννησε τη νύχτα και το πέλαγος
κι έγινε θάλασσα και γνώρισε η θάλασσα το βάθος της.
Κι η νύχτα γέννησε τα δέντρα και τη χλόη
κι έγινε ουρανός και πουλιά τ’ ουρανού και πανσέληνος
κι έγινε φως και γνώρισε το φως τη λάμψη του.
Ημέρες δύο.
Ο άνεμος γέννησε την πίκρα και τη μουσική
κι έγινε δάκρυ και γέννησε το δάκρυ τα μάτια μας
κι η πίκρα γέννησε τις εποχές και τα πουλιά
και γέμισαν τα όρη άγρια ζωα, ερπετά και χρώματα
κι έγινε δρόμος και γνώρισαν οι δρόμοι τη μοίρα τους.
Ημέρες δύο.
Ο άνεμος γέννησε την πέτρα και το σίδερο.
Κι έγινε άντρας και γνώρισε ο άντρας τη δύναμή του
κι η πέτρα γέννησε τη λάσπη και το μόχθο
κι έγινε μαχαίρι και καρφιά και σύννεφο
κι έγινε γυναίκα και γνώρισε η γυναίκα τη μοναξιά της
και γέμισε η μοναξιά τον καημό και τη λύπη μου.
Ημέρες γενεές δεκατέσσερις.
Il vento generò la notte e l'immenso oceano,
si fece mare, e il mare conobbe la sua profondità.
E la notte generò gli alberi e l'erba
e si fece cielo, uccelli del cielo e plenilunio,
e si fece luce, e la luce conobbe il suo splendore.
Giorni due.
Il ventò generò l'amarezza e la musica,
si fece lacrima, e la lacrima conobbe i nostri occhi.
E l'amarezza generò le epoche e gli uccelli,
e si riempirono i monti di bestie, di serpenti e di colori,
e si fece cammino, e i cammini conobbero il loro destino.
Giorni due.
Il vento generò la pietra e il ferro.
Si fece uomo, e l'uomo conobbe la sua forza,
e la pietra generò il fango e la fatica,
e si fece coltello, e chiodi e nuvola
e si fece donna, e la donna conobbe la sua solitudine
e riempì la solitudine la mia pena, il mio dolore.
Giorni quattordici generazioni.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 15.10.2012