Attacchi (Alkis Alkeos)
Πόσο σου πήγαιν’ η βροχή
κείνο το βράδυ του Γενάρη
κι έλεγες μέσα στην βοή:
"Κανένα μέλλον δεν μπορεί
αυτό που ζούμε να μας πάρει"
Τώρα ποζάρεις στο γυαλί
σαν θεατρίνα στη σκηνή
τι να σου λέω για το χθες
για τις καμένες μας Ιθάκες
εσύ γυρεύεις παρτενέρ
για να σου δίνει τις ατάκες
Πόσο σου πήγαινε το φως
κείνο το χάραμα του τρόμου
κι έμοιαζες μες στα γέλια σου
και στα χρυσά κουρέλια σου
φευγάτη Παναγιά του δρόμου
Τώρα ποζάρεις στο γυαλί
σαν θεατρίνα στη σκηνή
τι να σου λέω για το χθες
για τις καμένες μας Ιθάκες
εσύ γυρεύεις παρτενέρ
για να σου δίνει τις ατάκες
Come ti donava la pioggia
quella sera di Gennaio
e dicevi nel frastuono:
" Nessun futuro potrà
rubarci quello che stiamo vivendo"
Adesso ti metti in posa in vetrina
come una teatrante sulla scena
che ti posso dire del passato
delle nostre Itache bruciate
quello che cerchi è una spalla
che ti dia gli attacchi.
Come ti donava la luce
in quell'alba di terrore
e sembravi con le tue risate
e con i tuoi stracci d'oro
una Madonna di strada in fuga.
Adesso ti metti in posa in vetrina
come una teatrante sulla scena
che ti posso dire del passato
delle nostre Itache bruciate
quello che cerchi è una spalla
che ti dia gli attacchi.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 20.03.2006