Revindicación Póstuma
Τότε λοιπόν αδέσποτο θ’ αφήσω
να βουίζει το τραγούδι απάνωθέ μου
Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου
το σφύριγμα, θα του κρατούν τον ίσο.
Θα ξαπλωθώ, τα μάτια μου θα κλείσω,
και ο ίδιος θα γελώ καθώς ποτέ μου
«Καληνύχτα, το φως χαιρέτισέ μου»
θα πω στον τελευταίο που θ’ αντικρίσω.
Όταν αργά θα παίρνουμε το δρόμο,
η παρουσία μου κάπως θα βαραίνει
πρώτη φορά σε τέσσερων τον ώμο.
Ύστερα, και του βίου μου την προσπάθεια
αμείβοντας, το φτυάρι θα με ραίνει
ωραία ωραία με χώμα και με αγκάθια.
Entonces, pues, dejaré que mi canto
suene libremente encima de mí;
las carcajadas de la gente y el silbo
del viento le servirán de bordón.
Me acostaré; me cerraré los ojos
yo mismo y me reiré como nunca.
Al último con quien tope le dará las buenas noches;
y le pediré que se despida por mí de la luz.
Cuando nos pongamos lentamente en camino,
mi presencia será -por primera vez- una carga
sobre los hombros de cuatro personas.
Después, en pago por el esfuerzo
de mi vida,me asperjerá
la azada, con esmero,
tierra y espinas.
Avellinou © 15.10.2012