Сломљена лутка
Έχω δυο άδεια χέρια
σαν πουλιά καρφωμένα
στην πλάτη και στα δάχτυλα πάνω
τις πληγές μου μετρώ
Έχω ένα άγριο βλέμμα
έναν γύπα στο μάτι
στο μάτι που γυρίζει τον κόσμο
και βουτάει στο κενό
Με κοιτάω στον καθρέφτη
μία κούκλα σπασμένη
σπασμένη και τον τρόπο δεν ξέρω
που ξανά θα ενωθώ
Δεν έχω τι να νιώσω για ζωή
να’ρθει μια βροχή να μου πει:κλείσε τα μάτια
Δεν έχω ποιον να νιώσω εαυτό
να’ρθω να σου πω: γύρνα εδώ είμαι κομμάτια
Είμαι κούκλα κλεισμένη σ’ένα γυάλινο κόσμο
στον κόσμο κι έχω σπάσει στα δυο
στην προσπάθεια να βγω
Με κοιτάω στον καθρέφτη
πες μου κούκλα θλιμμένη
θλιμμένη από μένα τι θέλεις
πες για ν’αγαπηθώ
Имам две празне руке,
као птице спојене
на леђима и на прстима
бројим ране.
Имам дивљи поглед,
једног сокола у оку,
који облеће свет
и нестаје у празнини.
Посматрам себе у огледалу,
једна сам сломљена лутка,
и не знам како
да се опет саставим.
Немам шта да осетим у животу,
да дође једна киша да ми каже: „Затвори очи“.
Немам кога да осетим као себе,
да дођем да ти кажем: „Врати се, сломљена сам“ .
Ја сам лутка затворена у стакленом свету
и поломила сам се на два дела
покушавајући да изађем.
Посматрам себе у огледалу:
Реци ми, тужна лутко,
шта хоћеш од мене?
Реци, да бих заволела себе.
τυχερούλα © 15.10.2012