Vecchie strade (Anaghnostakis)
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε
Vecchie strade che senza fine ho amato e odiato
fatemi camminare all'ombra delle vostre case,
le notti ineluttabili dei ritorni quando par morta la città
Ritrovo in ogni angolo la mia presenza insignificante
fa' che prima o poi t'incontri anch'io, spettro perduto del mio desiderio
Dimenticato ma mai domato, fatemi camminare
con una fiammella tremula nel palmo umido delle mie mani
E procedevo dentro la notte senza conoscere nessuno
e nessuno e nessuno mi conosceva mi conosceva
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 30.03.2006