Palasivat junat
Γύριζαν τα τρένα
κι έφερναν κι εσένα
μέσ’ από της νύχτας την ντροπή.
Ήταν καλοκαίρι
κι έσφιγγα στο χέρι
πέντε τριαντάφυλλα, σιωπή.
Κι έβλεπα τα τρένα
που `φερναν κι εσένα
μέσ’ από της νύχτας την ντροπή.
Βγήκαμε στους δρόμους,
σ’ έπιαν’ απ’ τους ώμους
κι έκλαιγα που ήσουν ζωντανός.
Κι ύστερ’ από χρόνια
άνθιζαν τα κλώνια
και λαμποκοπούσ’ ο ουρανός.
Τρέχαμε στους δρόμους,
σ’ έπιαν’ απ’ τους ώμους
κι έκλαιγα που ήσουν ζωντανός.
Palasivat junat
ja toivat sinutkin
yön synkkyydestä.
Oli kesä
ja puristin kädessä
viittä ruusua, hiljaisuudessa.
Ja näin junat
jotka toivat sinutkin
yön synkkyydestä.
Lähdimme kaduille
sua tartuin olkapäistä
ja itkin koska olit elossa.
Ja jälkeen vuosien
kukkivat oksat
ja valaistui taivas.
Juoksimme kaduilla,
sua tartuin olkapäistä
ja itkin koska olit elossa.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.10.2012