Drapetsona*(T. Livaditis)
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά Το `δερνε αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός κάθε παράθυρό του κι ουρανός Κι όταν ερχόταν η βραδιά μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί		Tirata su col sangue, ogni pietra un dolore ogni chiodo un singhiozzo amaro Ma quando tornavamo la sera dal lavoro io e lei, baci da sognare Battuta dalla pioggia e dal vento ma era un porto, un abbraccio una dolce attesa Ah, la nostra casetta, aveva un'anima anche lei! Prendi la nostra corona nuziale, prendi il nostro geranio a Drapetsona non ce la si fa più a vivere. Tienimi per la mano e andiamo, stella mia noi vivremo, a dispetto della povertà. Un letto e una culla in un cantuccio nel suo tetto sbrecciato stelle e uccelli Ogni sua porta sudore e sospiri e il cielo in ogni finestra. Ma quando scendeva la sera nel nostro vicolo stretto si divertivano i bimbi Ah, la nostra casetta, anche lei aveva un cuore! Prendi la nostra corona nuziale, prendi il nostro geranio a Drapetsona non ce la si fa più a vivere Tienimi per mano e andiamo, stella mia noi vivremo, a dispetto della povertà.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 10.04.2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info