Fiore dell'inverno
Φθινόπωρο στον έρωτα
απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.
Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ’ της καρδιάς τ’ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.
Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ’ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.
Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ’ αρνηθώ ξανά.
Autunno all'amore
questa sera sorge
rosmarino e miele
odorano le montagne
e io guardo in silenzio
la terra bagnata
come carbone acceso
la bellezza fa male.
Cerco un bacio del cielo
e lui mi da cenere
ma con il mandrino del cuore
come vorrei che ti tagliassi
appena si muovono le persiane
e la serratura si gira
vento mi fischia
se vieni, non tardare.
Spogliati e dai miei occhi
prendi acqua e lavati
la separazione ricordati
e' un fiore dell'inverno
il dolore ce lo abbitato
in notte e in giorno
ti lascio nell'aria
per ritrovarti nella luca.
L'amore paure e sogni cena
prima che si spacchi
del dolore la chiesetta
santifica il deserto
e io un dolore che cerco
per farmi segnare
la luce prima che tramonti
ti rifiutero' di nuovo.
hrakleitos © 04.11.2012