Se vuoi chiamarti uomo
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων κάθε χειρονομία σου σαν να γκρεμίζεις την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’τις οβίδες. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς. Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον. Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο. Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη. Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου δε θα γερνάς. Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου. Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον. Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος		Se vuoi chiamarti uomo non smetterai nemmeno per un momento di batterti per la pace e la giustizia. Uscirai per le strade, griderai, le tue labbra sanguineranno dalle grida il tuo viso sanguinerà dalle pallottole , ma nemmeno un passo indietro. Ogni tuo grido una sassata alle vetrate dei guerrafondai ogni tuo gesto sarà per distruggere l’ingiustizia. E ricorda: non distrarti neanche per un momento. Se solo per un po’ ripenserai alla tua infanzia permetterai che migliaia di bambini vengano trucidati mentre giocano spensierati nei loro paesi per un attimo guarderai il tramonto domani degli uomini si perderanno nella notte della guerra se solo per un momento ti fermerai a sognare migliaia di sogni umani diventeranno cenere sotto le bombe. Non hai tempo non hai tempo per te stesso se vuoi chiamarti uomo. Se vuoi chiamarti uomo forse sarà necessario lasciare la tua mamma, la tua amata o il tuo bambino. Non esitare. Rinuncerai alla tua luce e al tuo pane rinuncerai al riposo serale sulla soglia di casa per intraprendere la dura strada che porta al domani. Davanti a niente ti spaventerai o avrai paura. Lo so, è bello ascoltare una fisarmonica a sera, guardare una stella, sognare è bello stare chino sulle labbra vermiglie della tua amata e sentirla parlare dei suoi sogni per il futuro. Ma tu devi dire addio a tutto ciò e metterti in cammino perché tu sei responsabile di tutte le fisarmoniche del mondo, di tutte le stelle, di tutte le lampade e di tutti i sogni se vuoi chiamarti uomo. Se vuoi chiamarti uomo forse sarà necessario che ti chiudano in prigione per venti o anche più anni ma tu anche dentro la prigione ti ricorderai sempre della primavera, di tua madre e del mondo. Tu da quel metro quadrato che sarà la tua cella continuerai per la tua strada sulla terra. E quando nell’infinito silenzio, di notte busserai al muro della cella con il dito dall’altra parte del muro ti risponderà la Spagna. Tu, se pur vedrai gli anni passare e i tuoi capelli imbiancarsi non invecchierai. Tu anche dentro la prigione ogni mattina ti sveglierai più giovane giacché sempre nuove lotte cominceremo nel mondo se vuoi chiamarti uomo. Se vuoi chiamarti uomo devi esser pronto a morire un mattino qualsiasi. La sera prima nella solitudine scriverai una lunga tenera lettera a tua madre scriverai sul muro la data, le iniziali del tuo nome ed una parola: Pace come se scrivessi tutta la storia della tua vita. Devi essere pronto a morire un mattino qualsiasi devi poter stare davanti ai sei fucili come se stessi davanti al futuro intero. Devi, sulla scarica di fucileria che ti sta ammazzando tu devi poter sentire i milioni di persone semplici che cantando lottano per la pace Se vuoi chiamarti uomo.
giuseppina dilillo © 11.04.2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info