Candele (Kavafis)
Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας
σαν μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν
μιά θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνό ακόμη
κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά
Δε θέλω να τα βλέπω
με λυπεί η μορφή των
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι
εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά
Δε θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν
I giorni del futuro stanno davanti a noi
come una fila di candeline accese -
auree, calde e vivide candeline.
I giorni già passati restano indietro,
una linea mesta di candele spente:
le più vicine ancora danno fumo,
ceri freddi, squagliati e ripiegati.
Non le voglio vedere:
mi addolorano quelle forme,
e mi addolora la loro prima luce al ricordarla.
Davanti guardo le mie candele ancora accese.
Non mi voglio voltare per non vedere ed atterrirmi
quanto in fretta la tenebrosa linea si allunga,
quanto in fretta si moltiplicano i ceri spenti.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 13.11.2012